Packard Twelve Sport Coupe by LeBaron z 1934 roku - USA

Samochód z wystawy samochodowej w Nowym Jorku w 1934 r.

•     Pierwszy z czterech egzemplarzy; jedyny egzemplarz wyposażony w uaktualnienia projektu przez własny dział nadwozi Packarda.
•     Sfotografowany na stole obrotowym fabryki Packarda w 1934 i 1935 r.
•     Niezwykle ważny opływowy projekt; "amerykański Autobahnkurier".
•     Rzadko wystawiany w ostatnich latach; kwalifikuje się do licznych konkursów.
•     Classic Car Club of America (CCCA) Full Classic

Proszę zauważyć, że ten samochód jest zarejestrowany jako 1939 pod numerem 783-4, co odzwierciedla numer stylu Packarda i numer nadwozia.

Packard z 1934 roku był ostatecznym oświadczeniem projektowym złotej ery marki, a żaden z nich nie przemawiał głośniej niż rzadkie odmiany zaprojektowane przez hrabiego Alexisa de Sakhnoffsky'ego i zbudowane przez LeBaron. Samochody te charakteryzowały się najnowszymi osiągnięciami w dziedzinie aerodynamiki, w tym zmysłowo zaokrąglonymi błotnikami pontonowymi, zakrzywionymi listwami startowymi niemal wtopionymi w nadwozie i zwężającymi się ogonami. W czasie, gdy wiele projektów przez lata stopniowo adaptowało opływowe kształty, Packardy LeBaron wskoczyły na czoło i obiema nogami, nie znajdując prawie żadnej prostej krawędzi.

Dwa z tych stylów, runabout speedster i sportowe coupe, zostały zbudowane na unikalnym dwunastocylindrowym podwoziu 1106, ze skróconą ramą o rozstawie osi 136 cali, opartą na modelu Standard Eight. Stylistyka sportowego coupe była naprawdę przełomowa, z dramatyczną linią dachu typu fastback, która nawiązywała do samochodu pokazowego Cadillac Aerodynamic Coupe z 1933 roku, i weszła na rynek praktycznie równocześnie z Mercedesem-Benzem 500 K Autobahnkurier o bardzo podobnej linii. Oba reprezentowały szczytowe osiągnięcia w dziedzinie opływowości po przeciwnych stronach Atlantyku, a ich widok był równie niezwykły, jak najbardziej zaawansowane supersamochody dzisiaj.

WYJĄTKOWE SPORTOWE COUPE 1106-4

Ten samochód nosił pierwotnie numer rejestracyjny 1106-4; był to pierwszy ze Sport Coupe autorstwa LeBarona i tylko czwarty niestandardowy 1106 zbudowany w 1934 roku. Według badań historyka marki Packard, Edwarda J. Blenda, samochód ten został wyprodukowany w 1933 roku, a więc wykorzystano w nim podwozie Standard Eight z tego samego roku. W swojej znaczącej pracy, The Magnificent Packard Twelve of Nineteen Thirty-Four, opublikowanej po raz pierwszy w 1972 roku, Blend podaje numer ramy tego samochodu jako 750795, który do dziś widnieje pod samochodem.

Został on sfotografowany, gdy był nowy, na słynnym studyjnym "gramofonie" w fabryce Packarda i co istotne, te oryginalne zdjęcia fabryczne, które rezydują w kolekcji Michigan State University, są opatrzone napisem "engine no. 901-601", który był zarówno pierwszym zbudowanym silnikiem serii jedenastej dwunastki, jak i tym, który do dziś napędza tego ważnego Packarda. Te same zdjęcia identyfikują ten samochód jako samochód z New York Auto Show z 1934 roku. Odpowiednie zdjęcie znajdujące się w aktach Biblioteki Publicznej w Detroit faktycznie przedstawia wystawę Packarda z tego pokazu samochodowego i zawiera LeBaron Sport Coupe, wraz z kilkoma innymi indywidualnymi Packardami.

Po pokazie samochodowym, 1106-4 wrócił do fabryki Packarda. Został unowocześniony przez własny zakład budowy nadwozi, dzięki zastosowaniu nowej blachy przedniej serii dwunastej, w tym bardziej kanciastego grilla i lamp przednich, a także wyściełanego skórą dachu, który zasłaniał tylne okna. Następnie powrócił na gramofon i ponownie został sfotografowany; na tych zdjęciach, również znajdujących się w kolekcji MSU, widnieje numer silnika 901-601, co wskazuje, że samochód pokazowy i ten zmodyfikowany przez fabrykę były jednym i tym samym. Historię tę potwierdza również niedawne odkrycie oryginalnej metki zamówienia specjalnego pod ramą fotela pasażera, na której widnieje nazwa klienta jako Packard, numer zamówienia specjalnego oraz data 2-21-35, a która jest obecnie przechowywana w aktach historii samochodu.

W swojej książce Blend wskazuje, że samochód był pierwotnie własnością "pana Braeburn, przemysłowca z Pittsburgha... i był przechowywany w garażu Morrowfield Apartment w dzielnicy Oakland w Pittsburghu". Podobno samochód został zarejestrowany w 1939 r., zgodnie z ówczesną praktyką nadawania tytułów w Pensylwanii w zależności od roku, w którym został wprowadzony na teren stanu; jest więc prawdopodobne, że Packard pozostał u swoich konstruktorów przez pełne pięć lat, zanim pan Braeburn odebrał go z powrotem. Pan Blend zauważa, że w momencie publikacji jego książki w 1972 roku aktualnym właścicielem był James Tagliabue z Houston w Teksasie, który nabył go w 1949 roku.

W istocie, pan Tagliabue napisał do magazynu Antique Automobile w 1969 roku w sprawie Packarda, potwierdzając: "Kupiłem mój samochód od drugiego właściciela w 1949 roku w Houston. Samochód był pierwotnie własnością magnata stalowego z Pensylwanii, którego monogram jest wypisany w srebrze na gałce dźwigni zmiany biegów. Samochód jest pomalowany na kolor szary z czarną skórzaną tapicerką. Tapicerka wnętrza jest z rosyjskiego kucyka skóry czerwonej skóry z Burgundii dywan. Mój samochód był przechowywany od 1951 roku...Samochód jest oryginalny i nierestaurowany". Co ciekawe, w korespondencji w tym samym roku ze znanym entuzjastą, sędzią Johnem North II, pan Tagliabue zauważył, że był drugim właścicielem, co wskazuje, że mógł go nabyć bezpośrednio od pana Braeburna.

Samochód został ostatecznie nabyty od pana Tagliabue na początku lat 80-tych przez Jerry'ego J. Moore'a z Houston; nieżyjący już entuzjasta Robert K. "Rocky" Voss, omawiając samochód w 2007 roku, odnotował rozmowę z panem Moore'em, w której kolekcjoner opisał, że szukał takiego samochodu przez lata, "a znajdował się on około mili od mojego muzeum". Został on odrestaurowany w posiadaniu pana Moore'a przez Steve'a Gundera z Topeka w stanie Kansas, w tamtym czasie jednego z najbardziej znanych i szanowanych restauratorów w Stanach Zjednoczonych, i był pokazywany przez lata na licznych konkursach elegancji. Zdobył również pierwszą nagrodę AACA National w 1983 roku oraz pierwszą nagrodę CCCA National, pokazaną przez restauratora Gundera.

Po przejęciu własności przez pana Moore'a, Packard został sprzedany do cenionej kolekcji Arturo Kellera, u którego pozostał przez wiele lat. Pan Keller ostatecznie wymienił samochód na Davida Kane'a z New Jersey za innego Packarda, którym był zauroczony; następnie przeszedł on do znanego entuzjasty Carmine'a Zeccardiego, a w końcu do słynnej Andrews Collection z Teksasu, od której obecny właściciel nabył go w 2015 roku.

Podczas gdy jego prezentacja jest jeszcze dojrzała, Packard pozostaje bardzo atrakcyjny i jest resplendent z wielu szczegółów Art Deco. Mając tylko jedną renowację, a teraz mając więcej swojej historii i oryginalnej dekoracji potwierdzone, jest to naprawdę jeden z najbardziej oszałamiających wszystkich Packardów i konkurencyjny uczestnik do wyświetlania na concours d'elegance. Co istotne, nie pojawił się on na Pebble Beach od 1988 roku.

Uznany przez samą fabrykę za wizję przyszłości, ten niezwykły Packard jest dziś oferowany w tym samym duchu, z niezwykłym potencjałem tego, co może być - lub doświadczenia niegdyś nieziemskiej maszyny na amerykańskiej drodze, gdzie wiatr przechodzi gładko i miękko przez jej obfite zakręty.

Zapraszamy do oryginalnego opisu i link do aukcji na stronie:

www . rmsothebys . com/en/auctions/am23/amelia-island/lots/r0041-1934-packard-twelve-sport-coupe-by-lebaron/1326357